Hoe het allemaal begon. In die tijd werkte ik voor televisie en moesten we een reportage draaien over sledehonden. Ik werkte als geluidstechnicus en had dus het geluid in mijn oren, maar ik had altijd wel mijn ogen vrij voor wat er om me heen gebeurde. Die race die we filmden toen heette Alpirod. Destijds leidde deze vanuit Italië via Zwitserland, Oostenrijk en Duitsland grotendeels terug de Dolomieten in. Het was maar liefst 900 km lang met veel etappes en ongelooflijk steile beklimmingen en afdalingen.

Toen ik mij verdiepte in de magie van de sledehondensport en die honden zag, wist ik binnen een seconde dat dit was wat ik echt het wilde doen en ik was vastberaden. Dat was het begin.

De Alpirod die wij toen filmden bleek de de laatste of voorlaatste keer in deze vorm. Ik hoorde dat en begon na te denken...wat als het niet meer bestaat...wat en waar kan ik dan wel aan sledehondensport doen want ik wilde precies dat en niets anders.
Ik hoorde dat het in kleinere vorm verder moest...als ALPENTRAIL ...toen vond ik het gewoon een leuke naam...maar Alpentrail is geen zondagswandeling dat zou ik in 2004 en 2005 zelf moeten ervaren. https://alpentrail.info/en/the-race/

Maar het feit dat ik beide keren in de middenmoot van het klassement eindigde heeft mijn leven voor goed gevormd...dat is wat de alpentrail met je doet...zonder genade...dat waren de twee moeilijkste lessen die het leven mij tot dan toe te bieden had.
Ik herinner me nog heel goed de arrogantie waarmee ik aan de start van de eerste etappe stond en bijna medelijdend glimlachte naar de zogenaamde kampioenen, terwijl ik mezelf afvroeg het mogelijk was dat die oudere mannen kampioenen waren ?

De Alpentrail was dus ook niet de juiste keuze voor mij, want ik had behoefte aan iets brutaals, iets hards, een uitdaging, dacht ik. Ik kende deze racelocatie ook heel goed omdat ik daar twee weken eerder een van mijn beste races had gereden met een ongelooflijk team van 12 honden...helaas werd de etappe van deze race afgelast vanwege lawinegevaar...dus op naar de volgende plaats Lü in Zwitserland vlakbij de Italiaanse grens...bijna 50 km afstand...bergopwaarts in een brutaal steile afdaling naar S-Charl een prachtige plek in het Unterengadin en dan weer terug.

De pijn, het trauma, de tranen van woede en wanhoop op deze dag zijn niet onder woorden te brengen...een tragedie...je ziet de sneeuwval op de foto's...het was nauwelijks mogelijk om enige vooruitgang te boeken terwijl je wegzakte in de sneeuw...de bril gevuld met sneeuw en zweet en mijn tranen...ik wilde wakker worden en de realiteit weer voelen. Dus de echte realiteit waar ik vrij kon ademen waar ik elk deel van mijn lichaam kon voelen niets nee wakker worden...de nachtmerrie gaat door...op een gegeven moment kwam ik ergens boven aan...maar waar was ik niemand in voor mij kwam ook niemand van achter. Oké, dus het is echt maar een droom. Ik ga iets zeggen dat ik tot nu toe nog maar aan een paar mensen heb verteld. Ik wilde gewoon in slaap vallen en voor altijd sterven... Ik ging in de sneeuw liggen en wachtte tot hij me ophaalde... ze zeggen dat dood in de kou theoretisch leuk zou kunnen zijn omdat je gewoon in slaap valt... op de een of andere manier kwam ik tot mezelf, om eerlijk te zijn, ik was niet echt afwezig... Ik zag de honden daar staan zonder anker, zonder hun ogen te knipperen alsof ze wilden zeggen : Hé, we slepen onszelf daarheen en je weet niets anders dan om te gaan liggen en een pauze te nemen'. Oké, ik dacht bij mezelf: dat is eerlijk tegenover de honden. Ik neem ze mee naar huis... Sugar, mijn lichtbruine leidende hond met prachtige blauwe ogen... kom op, we gaan thuis. Ik sterf in de caravan....ja vandaag kan ik erom lachen...het was niet zo grappig daarboven in Lü.

Voor elke etappe was er dus een bijzonder verhaal. En toen ik na zeven etappes over de finish kwam in Sesto... heb ik mezelf gezworen dat ik nooit meer zoiets zou doen... dat NOOIT meer ! Tot ik het weer vergeten was hoe zwaar het was en ik elke dag op het world wibe web zocht om erachter te komen wanneer de inschrijving weer open zou gaan. Want ik moest het nog een keer doen.. De honden waren ondertussen wel gemiddeld 8-9 jaar oud...we kunnen het dus nog één keer doen...en dat hebben we in 2005 ook gedaan.

Bedankt Sugar Blix Piddy Hilda en co. Het was waarschijnlijk gênant voor je om zo te eindigen... de andere oude jongens waar ik om lachte waren al urenlang aan het eten en drinken en hadden veel plezier... de smeerlappen, haha !


Ik zou de Alpentrail nooit hebben kunnen voltooien zonder mijn beste vriend Markus Luft. Markus zelf deed mee aan de grote Alpirod, en zonder Blixten, de beste sledehond die je je kunt voorstellen, zouden de kansen op het voltooien veel kleiner zijn geweest. Bedankt, Markus. Bedankt, Blixten. Bedankt, Marianne. Marianna is nu dierenarts in Berlijn en begeleidde me op de Alpentrail 2005 als hondenverzorger. Markus steunde me in 2004. Markus en Marianna zijn nu getrouwd, en ik ben er trots op de peetvader te zijn van Oskar, een van hun kinderen in de grote Luft-familie. Markus heeft ook een boek geschreven getiteld "Modern Sled Dog Training."

Auteur : Tanino CHIAVARO